Bayram günleri beleş otobüs gibiyim şu an. Doldukça doldum. Burası son durak, burada herkes inecek, her şey. Tabi her son duraktan geriye doğru yeni otobüsler hareket eder. Beklerim, dolunca tekrar yola çıkarım, gezerim, dolarım, son durakta yine herkesi indiririm.
Sertaç blog yazamaz dediler, aha yazdım, ama yazamaz dediler diye değil, içimi boşaltmak için yazdım. Başlık ne olsun diye düşündüm, sesli düşündüm, annem napıyosun evladım dedi, hiç dedim, düşündüm yine, işte bu düşünceler burada yazdıklarımdır. Bu kadar edebiyat kokan ‘kendini tanıtma’ yazısından sıkılıp da bu ne zort bi yazıdır kardeşim, üşenmemiş bi de blog yazmış diyenleriniz olabilir. Haklısınız, söz bi daha yazmam böyle. Hatta belki yazılarımı kimse okumaz, hatta belki ben şu an kendimle konuşuyorum, hatta ve hatta sesli düşünüyorum da kimse beni duymuyordur. E bu giriş olarak tamamdır o zaman. Devam yazılarımı bekleyiniz efendim…
Not düşerim: İmla hatalarının farkındayım, aldırış etmeyin be, ayrıntılarda boğulmayın.
